آنقدر نخواستی بازگردم تا در مه آلودگی خاطرات گم شدم

از آنسوی پنجره ای که باغ شما دیدی به سوی آن نداشت.آفتابی میگذشت 

و پرنده ای که راه را به سوی آشیانه گم کرده بود 

و تپشهای تند قلب گنجشک گونه اش چنان ترسان  

که چشم التماس به سوی آفتاب دوخته بود 

و شاید پنجره ای که باز شود 

بی حراص از میله های منتظر 

 که دلی سنگین  

به استقبال آزادی کوچکش می فرستاد